Βιάζομαι να σηκωθώ από την θέση μου, να βεβαιωθώ πως μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, πάνε λίγα λεπτά που βγήκα από την αίθουσα του κινηματογράφου … παρατηρούσα την αφίσα μέρες τώρα κ είχα πει επίσκεψη στην μεγάλη οθόνη θα κάνω φέτος με την Φόνισσα.

Βιάζομαι να σηκωθώ, να τρέξω, να πάω που ; «Κανείς δεν γλιτώνει από την μοίρα του». Σκέψεις κ φράσεις από την ταινία, στριφογυρίζουν στο στομάχι μου. «Ελευθερία μονάχα ο θάνατος για την ζωή της γυναίκας». Διχασμένο το χωριό και όλοι αυτόπτες μάρτυρες. Ξέρουν, αλλά δεν μιλούν, τα ίδια χέρια που σώζουν κ ξεγεννούν, τα ίδια σκοτώνουν.

Ο Παπαδιαμάντης ως εξέχων ηθογραφικός, μας μεταφέρει σε μια εποχή που η προίκα καθόριζε την ζωή της γυναίκας ως προς την κακοποίηση. Οι χαρακτήρες τόσο στο βιβλίο όσο κ στην ταινία νευρώδεις και συναρπαστικοί. Κεντρική ιδέα στο σενάριο της Κατερίνας Μπέη, η σχέση της μητέρας και της κόρης, σχέση που καθορίζει την ψυχή και τις επιλογές της. Επιβεβαιώνεται στην ταινία με ένα ψυχαναλυτικό κύκλο, γέννηση( αποχωρισμός από το σώμα της μάνας ), αναπαραγωγή του ίδιου μοντέλου διαπαιδαγώγησης, ο φρικτός σπαραγμός του αποχωρισμού για δεύτερη φορά με τον γάμο, οι φωνές της μάνας συνοδεύουν την κόρη σε ολόκληρη την ζωή μέχρι να πεθάνουν μαζί.

Χαδούλα Φραγκογιαννού: « Ή θα με βρείτε πάλι εδώ στο σπίτι, ή θα συναντήσω τον αδερφό σας στην φυλακή ή μια και καλή τον πατέρα σας στο άλλο κόσμο».

Για όσους αντέχουν να διαβάσουν την κατάθλιψη στα μάτια της Φραγκογιαννού, σε μια συγκλονιστική σκηνοθεσία της Εύας Νάθενα και να βιώσουν το χάσμα της γέννησης και του θανάτου στα καθηλωτικά τοπία της Μάνης, της Κρήτης και την Σκιάθου. Ας σπεύσουν …
Οι σκηνές της Καραμπέτη με την Πρωτόπαππα αφυπνίζουν «τραύματα» της βαρυάλγουσας ζωής και των δυο τους και η εκλογίκευση αγκαλιάζει την παράνοια καθώς η τελευταία βάφει με αίμα τα χέρια …

«Και το κακό πουλί πάλι κρώζει»

Εξοργιστικό και προκλητικά ρεαλιστικό όσο κ επίκαιρο.