«Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό»

Ο Αφμάου είπε: «Ο φυγάς μυρίζει αλεύρι και μήλο. Ο άνθρωπος έχει μυρωδιά φόβου που ξινίζει». Ο Αφμάου είναι σκύλος, που πήρε το όνομα Πιστός από την φυλή του άγριου δάσους του Αμαζονίου. Όχι δεν πρόκειται για παραμύθι, πρόκειται όμως για ένα έργο εποχής ! Αν το θέατρο για εσάς είναι συναίσθημα, από σήμερα για εμένα είναι και φύση.

Οι ήχοι, οι κραυγές των ζώων, το τιτίβισμα των πουλιών, ο αλαλαγμός του ιαγουάρου, το νερό του ποταμού και το θρόισμα των φύλλων παρακίνησαν την ψυχή μου σε ένα κατανυκτικό ταξίδι στο δάσος του Αμαζονίου. Κρουστά, σφύριγμα, στροφή και άγγιγμα της γης με ολόκληρο το σώμα ώστε οι αισθήσεις να δυναμώσουν και ο φόβος να καταλαγιάσει στην αγκαλιά της μητέρας Φύσης…

Η κιθάρα και ο χορός εναρμονίζονται με την ελευθερία των κινήσεων της φύσης ενώ οι χροιές των ηθοποιών και των χορευτών λεπταίνουν τόσο ώστε να φτάσουν ήπια και αρμονικά στα αυτιά των θεατών. Περνούν δίπλα σου οι ηθοποιοί σε αγγίζουν χωρίς να σε ακουμπάνε καθώς μετέχεις κι εσύ στην ελευθερία των κινήσεων των χορταριών, των ζώων και του νερού !

Όμως ο επαναστάτης δεν χάνεται. Γίνεται αέρας, νερό, θρόισμα… συνεχίζει να ζει!

Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί μεν, αλλά περισσότερο «αρθρώνει» το γάβγισμα ενός σκύλου με τόσο συγκλονιστική ερμηνεία, που ποτέ άλλοτε δεν άσθμαινε τόσο μελωδικά ούτε άνθρωπος ούτε σκύλος.

Καταλαμβάνει ολόκληρη την σκηνή και παράλληλα διδάσκει με την ευαισθησία του πως δεν χρειάζεται το θέατρο δυνατή φωνή για να βγάλει συναίσθημα, μπορεί να αγγίξει τον θεατή ένας ψίθυρος ή μια ανάσα. Αρκεί να την δίνει ένας αγωνιστής και η παράσταση να αφιερώνεται στην ζωή και το έργο του χιλιανού Λουίς Σεπούλβεδα.

Ένα μπράβο είναι μικρό, μπροστά στο εύρος της ελευθερίας που κατέχει το μυαλό και το ταλέντο αυτού του θρυλικού καλλιτέχνη Κώστα Γάκη όπου μαζί με τους μαγευτικούς Ιωάννα Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Μάζαρη, Γιάννη Βασιλώτου και την θερμή υποδοχή της Φαίης Κοσμίδου κατορθώνουν να μας κάνουν να θέλουμε να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να τρέξουμε στο θέατρο με την ίδια ελευθερία σαν να πατούσαμε τα φύλλα και το χώμα του δάσους …

Εγώ πάντως έτρεξα ξυπόλυτη και θα έτρεχα ξανά και ξανά με την ίδια ελευθερία αρκεί να χτυπούσε πάντα ο ίδιος σκοπός από «τα κύμβαλα» της φύσης !

Με γοητεύσατε, σας ευχαριστώ ! Η παράστασή σας με δίδαξε το εξής, γιατί εκτός από συναίσθημα το θέατρο είναι και εκπαίδευση, πως δεν χρειάζεται να γαβγίζεις δυνατά για να ακουστείς, αρκεί να σαλέψεις, να αφουγκραστείς, να ακούσεις και μετά ΑΠΛΑ να σιγοτραγουδήσεις !

Ανεπιφύλακτα δείτε το μαζί με τα παιδιά σας.

 

Δημοσιεύτηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2021 στον ιστότοπο pastafloramag.gr