Τον Νοέμβριο του 2005, βρέθηκα στην Γρανάδα. Στην γενέτειρα του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Του ισπανού αυτού συγγραφέα και ποιητή που περιγράφει την ισπανική επαρχεία με γλαφυρότητα, αυθεντικότητα ακλουθώντας όλα τα στερεότυπα της κουλτούρας του, των εθίμων και του ήθους του ισπανικού λαού…
Έπειτα από 2 χρόνια βρίσκομαι στην Βαρκελώνη μαγεμένη από την ισπανική γλώσσα να σπουδάζω και να αφουγκράζομαι τον ισπανικό λαό ως φοιτήτρια στο μεταπτυχιακό μου. Τα τέλη του 2011 ξενιτεύομαι πάλι και αυτή την φορά για περισσότερο από 7 χρόνια για το μεγάλο νησί, το Ηνωμένο Βασίλειο.
Σήμερα μετά από 2 ακριβώς χρόνια επιστροφής μου στην πατρίδα εισέρχομαι στην σκηνή του θεάτρου Εργοτάξιον και με υποδέχεται η θλιβερή έως σπαρακτική μουσική του φλαμένγκο. Θές γιατί ήμουν υποψιασμένη… θες γιατί απλά κάτι με ώθησε… πάρτε το όπως θέλετε εγώ έστω και για λίγο μεταφέρθηκα στις γειτονιές του Αλμπάισίν, δίπλα από το Αλάμπρα, το αραβικό παλάτι που δεσπόζει στην πόλη της Γρανάδας…
Κι ενώ όλα μοιάζουν οικεία, το σκηνικό εξαιρετικά στημένο σας να πρόκειται να παρακολουθείς μια οικογένεια από την κλειδαρώτρυπα… ξαφνικά η παράσταση αρχίζει με το παγερό ήχο της πένθιμης καμπάνας … πρόκειται για τον θάνατο του συζύγου της Μπερνάντα Άλμπα, πατέρα 5 θυγατέρων σε ηλικία γάμου. Κι όσο οι χτύποι της καρδίας σου συντονίζονται με το πένθιμο τόνο άλλο τόσο τα λόγια της Μπερνάντα αντηχούν χειρότερα από τον απόηχο της καμπάνας… «ότι γινόταν στο σπίτι του πατέρα μου, θα γίνει κ εδώ, πένθος για 8 χρόνια, δεν θα ξαναβγείτε από το σπίτι».
Και οι κόρες σφαδάζουν από την καταπίεση της μάνας κ οι μνηστήρες καρτερούν το βράδυ στα παρτέρια.
Κι ο Πέπε Ρομάνο, κρέμεται μέχρι τις 1 π.μ. στο παράθυρο της Αγκούστια (της πιο προνομιακής κόρης από πλευράς κληρονομιάς), ενώ ξημερώνει στην αγκαλιά της όμορφης αδερφής, Αντέλα μέχρι τα ξημερώματα στην ακροθαλασσιά. Και όλα αυτά διαδραματίζονται υπό το άγρυπνο μάτι της Μαρτύριο ( της μεγαλύτερης αδερφής ξελογιασμένη επίσης με τον ίδιο άνδρα).
Όσο τα κονταροχτυπήματα και οι διαξυφισμοί των αδερφών μένουν κρυφά από την μητέρα… έχει καλώς και δεν κινδυνεύει ουδείς … όταν όμως όλα αποκαλύπτονται τότε η οικογένεια καλείται για μια ακόμη φορά να αντιμετωπίσει τον θάνατο κατάματα.
Τραγική φιγούρα μέσα στο παραλήρημα διαφύλαξης της τιμής της μάνας η ίδια της η μητέρα. Η γιαγιά κρυμμένη στα έγκατα της γης ένεκα ψυχιατρικής νόσου εμφανίζεται με νυφικό την ημέρα της κηδείας ..
Και τότε το δράμα γίνεται ακόμα πιο έντονο… ακόμα πιο αληθινό. Αγαπημένες οι αντιθέσεις στα έργα του Λόρκα (θυμηθείτε τον Ματωμένο γάμο), έτσι κ εδώ το μαύρο κυριαρχεί την ημέρα, ενώ την νύχτα βασιλεύει το λευκό σαν ένδυμα, απολύτως ταιριαστό με τις φαντασιώσεις και τις ορμές των άγαμων γυναικών που προσπαθούν να διαχειριστούν τον θρήνο τους και την απώλεια του πατέρα και περισσότερο από όλα απαγόρευση του αρσενικού να μην εισέρθει στην ζωή τους γιατί η ίδια η μητέρα τους στέκεται τροχοπέδη για αυτές.
Συγκλονιστική ερμηνεία του θιάσου mariposa. Κι άλλο τόσο ζεστή και ανθρώπινη η υποδοχή του Γιώργου και της Ισαβέλλας ιδιοκτητών του θεάτρου Εργοτάξιον/Τεχνοχώρος που δεν προσφέρουν τυχαία vino tinto !!!
Αν πραγματικά επιθυμείτε να ταξιδέψετε μέχρι την Ανδαλουσία για λίγο … ενώ παράλληλα θέλετε να συνειδητοποιείτε ότι τα στερεότυπα μοιάζουν σε όλες τις χώρες, δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε την Παρασκευή στις 9:15 το θέατρο «Εργοτάξιον-Τεχνοχώρος»και ……..
…………..Arriba abajo alcentro aldendro !! (=στην υγειά σας)
