Θα ξεκινήσω ανορθόδοξα, για να καταλάβετε ακριβώς το περιεχόμενο του άρθρου. Η EstherPerel στο πρόσφατο βιβλίο της ¨τα πρόσωπα της απιστίας» φωτίζει, όλες τις πλευρές τις οποίες οι άνθρωποι αναζητούν μια διαφορετική αγκαλιά, ένα καινούργιο φιλί, μια καινούργια μυρωδιά, μια ζωντανή περιπέτεια και φυσικά τις επιπτώσεις όλων των προηγούμενων. Υπογραμμίζει τους λόγους που συνήθως πραγματοποιούνται απιστίες και τονίζει την πλεονεκτική θέση του θύματος. Το ποιος εν τέλει είναι το «θύμα», ποικίλει σε κάθε σχέση και σε κάθε οικογένεια. Η EstherPerel γράφει χαρακτηριστικά, «Η συζυγική σεξουαλική ζωή έχει τις ρίζες της στην επιθυμία, αποτελεί ύψιστη έκφραση της ελεύθερης επιλογής μας. Σήμερα κάνουμε σεξ επειδή έχουμε διάθεση για σεξ, επειδή έτσι νιώθουμε. Το καλό είναι να θέλουμε να το κάνουμε μεταξύ μας, το αμέσως καλύτερο είναι να θέλουμε να το κάνουμε ταυτόχρονα, και το ιδανικότερο είναι να το κάνουμε με ασίγαστο πάθος επί δεκαετίες».

Τι ωραία που τα λέει η Αμερικανίδα Ψυχοθεραπεύτρια ε?? Και οι μισοί από εσάς γελάτε, ενώ κάποιοι άλλοι έχετε ήδη σκέψεις να εγκαταλείψετε την ανάγνωση του κειμένου. Ωστόσο, ήδη οι σκέψεις/απορίες σας φτάνουν στα αυτιά μου, όπως του τι γίνεται όταν έρχονται το παιδί/παιδιά, τι γίνεται όταν ένα τρίτο πρόσωπο εισέρχεται σε μια σχέση και φυσικά τι γίνεται με τον πανδαμάτορα χρόνο που ο ίδιος από μόνος του φέρνει τον κορεσμό(?). Δεν θα σας απαντήσω σε όλα, μακάρι να μου το επίτρεπε ο χρόνος να τα απαντούσα όλα τα ανωτέρω,  θα σας ανακουφίσω όμως λέγοντας πως είναι εύλογες απορίες και σκέψεις που απασχολούν άπαντες. Και όσους δεν τους τριβελίζουν το μυαλό απλώς τις έχουν κρύψει κάτω από το χαλάκι της εισόδου τους προτού μπουν στο σπίτι τους.

Στα οικογενειακά συστήματα, έχω αναφερθεί πολλάκις στους αυτόπτες μάρτυρες της σχέσης του ζευγαριού, που δεν είναι άλλοι εκτός από τα παιδιά. Επειδή όμως υπάρχουν ζευγάρια χωρίς παιδιά σε μακροχρόνιες σχέσεις, σήμερα δεν θα αναφερθώ στα παιδιά, αλλά θα αναφερθώ στην φθορά της σχέσης και σε αυτή την καραμέλα που όλοι πιπιλίζουν χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, την επικοινωνία. Αυτό το κάτι άλλο που υπονοείται στον τίτλο, δεν είναι η επικοινωνία από μόνη της, είναι η οικειότητα, στην συνέχεια η εκτίμηση και τέλος ο σεβασμός. Το εν λόγω άρθρο θα αγκαλιάσει την οικειότητα. Το 2010, παρακολουθούσα θεραπευτικά ένα ζευγάρι νέων γονέων με προβλήματα στην ερωτική τους ζωή όπου αναπόφευκτα ήρθε και το τρίτο πρόσωπο και εκεί αναζήτησαν βοήθεια. Συναντούσα συστηματικά την σύζυγο, μέχρι που μια ωραία πρωία είδα τον σύζυγο. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ξεκαθάρισε το τοπίο της σχέσης τους. Σας μεταφέρω την εικόνα μου και τα συμπεράσματα δικά σας. Είχα μπροστά στα μάτια μου έναν άντρα καθισμένο σε ένα παγκάκι ενός πάρκου, με σκυμμένο το κεφάλι. Ανασήκωνε το κεφάλι μόνο όταν δίπλα του καθόταν κάποιος. Αγωνιούσε να καθίσει δίπλα του μια «οποιαδήποτε» γυναίκα, να αρχίσει να της μιλά για ολόκληρη την συναισθηματική του ζωή και αφού τον άκουγε με προσοχή ήταν έτοιμος να της δώσει τα πάντα. Να γίνει δικός της, να της αφοσιωθεί… Εύχομαι η εικόνα να σχηματίστηκε στον εγκέφαλο σας και η μνήμη σας να την κρατήσει, καθώς όλοι έχετε αισθανθεί ενίοτε παραπάνω οικειότητα με την/τον συνάδερφο στο γραφείο, με την πωλήτρια/πωλητή, με την ταμεία του κισσέ στην τράπεζα, με τον οδηγό του ταξί κ.ο.κ  από ότι με την/τον σύντροφό σας… (!!)

Η θεραπεύτρια Τάμμυ Νέλσον, δίνει έναν δικό της ορισμό για την οικειότητα. Οικειότητα σημαίνει «δες μέσα στην ψυχή μου. Θα σου μιλήσω, αγαπημένε μου, και θα μοιραστώ μαζί σου ό,τι πολυτιμότερο έχω, που δεν είναι πια η προίκα μου και οι καρποί της κοιλιάς μου, αλλά οι ελπίδες μου, τα συναισθήματά μου-με άλλα λόγια, η εσωτερική μου ζωή. Και εσύ, αγαπημένε μου, θα με κοιτάς βαθιά στα μάτια. Δεν θα σκέφτεσαι άλλα, καθώς θα σου ανοίξω την ψυχή μου. Θέλω να νιώθω ότι με συναισθάνεσαι και ότι με συντρέχεις. Από αυτό εξαρτάται η σπουδαιότητα μου.» (απόσπασμα από το βιβλίο Εsther Perel, 2018, ‘Τα Πρόσωπα της Απιστίας’, εκδ. Κέλευθος).

Τι συμπεραίνουμε , λοιπόν, ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα λιμάνι για να δέσουμε… να ακουστούμε, να πάρουμε μια αγκαλιά. Εύλογη απορία θα ήταν,  πού είναι οι φίλοι μέσα σε όλο αυτό το αδιέξοδο, ή μάλλον οι «εικονικοί φίλοι» μας, της ψηφιακής μας πραγματικότητας, γιατί μην ξεχνάμε την εποχή που ζούμε, εικόνα και πάλι εικόνα, φωτογραφία, βίντεο και stories… Πραγματικά, έχετε αναρωτηθεί τι μοιράζεστε με τους φίλους σας, ή πόσα μοιράζονται αυτοί μαζί σας? Άλλο ένα μεγάλο ερώτημα μόλις ξεπήδησε, μέσα από τις γραμμές…

Με αφορμή το Πάσχα, με την έννοια της Αναστάσιμης ακολουθίας προσπαθήστε να ανοίξετε τις σχέσεις σας. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα επικοινωνήσετε στον απόλυτο βαθμό. Άλλωστε η Ανάσταση δεν έρχεται ποτέ χωρίς Σταύρωση, μην γελιέστε, ότι είναι όσο εύκολο το διατυπώνω. Το αντίθετο μάλιστα, έχει μεγάλο πόνο και χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερο κόπο να επικοινωνήσετε το συναίσθημά σας στον άνθρωπό σας, ειδικά μετά από χρόνια αποξένωσης και φόβου. Αν σας ξένισε η λέξη φόβος, σας διευκρινίζω ότι έχει να κάνει με την απόρριψη ή με την άρνηση που βίωνε ο καθήμενος άντρας στο παγκάκι που σας έδωσα την εικόνα του λίγο πιο πάνω. Και αν πάλι δεν τα καταφέρετε μέσα στις λίγες μέρες που θα έρθετε κοντά με τους αγαπημένους σας, αγκαλιάστε σφικτά τον εαυτό σας. Ακούστε τον, σας μιλά ψιθυριστά και συνήθως τον αγνοείτε. Για να μπορέσετε να εκφράσετε την αλήθεια σας στους άλλους χρειάζεται πρώτα να την παραδεχτείτε στον εαυτό σας. Είτε αυτό είναι πίεση από μια σχέση, είτε αυτό είναι μοναξιά σε μια σχέση, είτε αυτό είναι άγχος αποχωρισμού.

Σας αποχαιρετώ, με τις καλύτερες ευχές μου για ένα καλό Πάσχα και αποθηκεύστε τον επίλογο:

ΣΥΝΕΠΑΦΕΣ

«Δίχως άγγιγμα και γνώση του αλλουνού κορμιού
οι άνθρωποι δεν μοιράζονται τα μυστικά τους.
Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν άλλα πια ν’αποκαλύψουν
άπληστο κι έρημο προφασίζονται το σμίξιμο σωμάτων.»

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, 2014, «Λυσιμελής πόθος», εκδόσεις ΚΙΧΛΗ.