Πρόσφατα παρακολούθησα μια ταινία του ιταλικού κινηματογράφου. Μολονότι οι οικογενειακές και επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν τέτοιες πολυτέλειες, την συγκεκριμένη ταινία, επεδίωξα να την παρακολουθήσω. Η υπόθεση της ταινίας εκτυλισσόταν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι «παράνομων» εραστών, όπου αναζήτησαν την βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή, ώστε να μπορέσουν να ερμηνεύσουν την ανεκδιήγητη ερωτική τους έλξη, να ανακουφιστούν από τις ενοχές τους και να απαντήσουν τα υπαρξιακά τους ερωτηματικά. Ωστόσο, δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες και σκηνές της ταινίας παρά το ενδιαφέρον τους, όμως θα σας μεταφέρω τις σκέψεις μου μέσω της εμπειρίας που μου προσφέρει η δουλειά μου. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η αφορμή που τους έφερε στην θεραπεία, που δεν ήταν άλλη από την απιστία !!!
Και ενώ όλοι αναμένετε να αναλύσω το παράδοξο, το πώς δηλαδή ένα ζευγάρι εραστών φτάνει στον ψυχοθεραπευτή, αντί να αναζητήσουν βοήθεια στην ανεύρεση διεξόδων στους αδιέξοδους γάμους τους, μιας και είναι καλοκαιράκι προτίμησα να καταπιαστώ με τον έρωτα σαν κίνητρο.
Στην πραγματικότητα, ο έρωτας ο δυνατός είναι στην εφηβεία ή στην μετα-εφηβεία, τότε που τα κίνητρα είναι η περιέργεια και η λαχτάρα για την εξερεύνηση της ζωής, της σεξουαλικότητας και του άλλου φύλου (;). Ή μήπως ο αληθινός έρωτας όσο και να καυχιόμαστε ότι ζήσαμε έναν θυελλώδη παιδικό/εφηβικό έρωτα, τελικά μας επισκέπτεται πιο συνειδητοποιημένος στα 50 μας χρόνια, όπου οι εμπειρίες κάνουν τις επιλογές μας ακόμα πιο ξεκάθαρες, καθώς η περιέργεια έχει καλυφτεί προ πολλού και η επιθυμία μας είναι απόλυτη, διηθημένη και ορμητική(;). Ορμητικότατη θα προσέθετα, καθώς ο εαυτός μας δεν μπορεί να θυσιαστεί άλλο, περιμένοντας να βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία να τον φροντίσουμε, ο χρόνος βρίσκεται στην μέση, ή αλλιώς σε ισορροπία θα έλεγα, για να επαναπροσδιοριστεί ο εαυτός και οι επιθυμίες μας.
« Όταν στο τέλος γνωρίζουμε ότι θα πεθάνουμε, κι όταν όλα τ’άλλα ζωντανάπλάσματα πεθαίνουνε μαζί μας, αρχίζουμε να έχουμε μια καυτή, σχεδόν σπαρακτική αίσθηση του πόσο εφήμερη και πόσο πολύτιμη είναι η κάθε στιγμή και το κάθε πλάσμα, κι από αυτό μπορεί να βλαστήσει μια βαθιά, καθαρή, απεριόριστη συμπόνια, για όλα τα όντα.»
ΑπότοβιβλίοτουSOGYAL RINPOCHE, The Tibetan Book of Living and Dying
Ο IRVIN D. YALOM, στον κήπο του Επίκουρου γράφει:” Οι ενήλικοι που βασανίζονται από άγχος θανάτου δεν είναι παράξενα ζώα που κόλλησαν κάποια εξωτερική αρρώστια, αλλά άντρες και γυναίκες που η οικογένεια κι η κουλτούρα τους δεν κατόρθωσαν να πλέξουν γύρω τους το κατάλληλο προστατευτικό ρούχο, για να μπορούν να αντέξουν το παγωμένο ρίγος της θνητότητας…”
Λέμε πως τα έχουμε όλα, αισθανόμαστε ευγνώμονες για τα παιδιά μας, τους φίλους μας και την καριέρα μας, όμως το ίδιο το άγχος του θανάτου θα δίνει πάντα την ίδια ώθηση για ζωή. Την ζωή που επιβεβαιώνεται από τον έρωτα, από τα συναισθήματα και από τις ανιδιοτελείς σχέσεις μας. Να σας ρωτήσω αγαπητοί μου, η σχέση των ‘αθέατων’ εραστών είναι ανιδιοτελής? Πιστεύετε, πως βασίζονται σε αληθινά συναισθήματα αμοιβαιότητας και εμπιστοσύνης οι ανεκπλήρωτες σχέσεις πάθους, όπου είναι γνωστό πως το πάθος ισοδυναμεί με την παθολογία !!!
Το πάθος, ισοδυναμεί και με την ζωή, άρα παθολογία ίσον και ζωή. Θα έλεγα αμέσως ναι αβίαστα σε όλο αυτό, μιας και η υγεία είναι σχετική έννοια και ακόμα πιο σχετική η ψυχική υγεία. Αν όμως στην έννοια «υγεία» προστεθεί και η λειτουργικότητα, τότε λοιπόν, συμπληρώνεται περισσότερο η έννοια της υγείας, καθώς είναι πολύ-παραγοντική η ερμηνεία της. Η λειτουργικότητα, και μάλιστα η υψηλή λειτουργικότητα, είναι συνυφασμένη με τον ερωτισμό και περισσότερο με την ίδια την πράξη του έρωτα. ΠΟΙΟΥ έρωτα(?), του έρωτα με πάθος και όχι του έρωτα της συνήθειας. Του έρωτα εξιλέωση και όχι του έρωτα που γίνεται απλά για γίνεται. Μην σας σοκάρει η ωμότητα των απόψεων μου, είναι προτιμότερο να σας σοκάρει η ίδια σας η επιλογή να διατηρείτε «κλειστές», μη δυναμικές και μη εξελίξιμες σχέσεις. Γνωρίζω πως οι ερμηνείες και οι θεωρίες κουράζουν, οι άνθρωποι αναζητούμε λύσεις και άμεσα εφαρμόσιμες. Ναί, ναι και ναί, αλλά είναι οι λύσεις για όλους ίδιες? Προερχόμαστε όλοι από τις ίδιες οικογένειες? Έχουμε όλοι τα ίδια βιώματα? Κάνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο έρωτα? Έχουμε όλοι τον ίδιο οργασμό? …
Φυσικά και ευτυχώς όχι, είναι η απάντηση, και εκεί ακριβώς βρίσκεται η λύση. Στην διαφορετικότητα μας, τα κίνητρα και οι επιθυμίες είναι μεν τα ίδια. Απλούστατα δεν συμπεριφερόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο στις προκλήσεις της ζωής μας. Ναι μεν αποτελούν κίνητρα , ο φόβος για τον θάνατο, και το κυνήγι της απόλαυσης, αλλά οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά στα ερεθίσματα. Και αυτή ο ροή της διαφορετικότητας των ανθρωπίνων αντιδράσεων είναι και το νόημα της ζωής.
Θα μοιραστώ μαζί σας έναν από τους αγαπημένους μου μύθους ως πρόταση-λύση, τον μύθο του Δευκαλίωνα και της Πυρράς, την δημιουργία του νερού.
… ¨ Πήρε τότε την απόφαση ο Δίας να χαλάσει το γένος των ανθρώπων μια για πάντα. Να το αφανίσει με την πιο σκληρή τιμωρία. Και είπε «Ν αγριέψει το νερό. Να σηκωθεί και ν΄ανταριάσει και να βουλιάξει τον κόσμο, να μην μείνει άνθρωπος για άνθρωπο»… Έτσι κ έγινε. Το νερό αγρίεψε. Η θάλασσα φούσκωσε, φουρτούνιασε ο ουρανός και η γη μαύρισε από φόβο. Τα ποτάμια άφρισαν, ξέφυγαν από τους δρόμους τους. Άρχισε να βρέχει χωρίς σταματημό. Χείμαρροι και ρέματα ανέβηκαν σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, χωριά και πόλεις και ανθρώπους. Που από την τρομάρα τους ούτε ανάσα δεν είχαν πια να φωνάξουν βοήθεια. Πνίγηκαν οι φωνές, σταμάτησε ο θόρυβος, βουβάθηκε ο κόσμος. Από το γένος των ανθρώπων δεν έμεινε κανείς. . .
‘Έτσι νόμισε ο Δίας δηλαδή. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, πίσω από την θυμωμένη πλάτη του ένας άντρας είχε καταφέρει να σωθεί, μαζί με τη γυναικά του! Τον έλεγαν Δευκαλίωνα κι ήταν γιός του Τιτάνα Προμηθέα, αυτού που ξέρει ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ και να στρώνει το μέλλον. Τη γυναίκα την έλεγαν Πυρρά κι ήταν κόρη του Τιτάνα Επιμηθέα, αυτού που ξέρει ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ και να μαθαίνει από το παρελθόν…¨*
Αυτή είναι ακριβώς η λύση, εξού κι ο αλληγορικός μύθος !! Ο έρωτας πάντα διασώζεται συνεπώς έτσι συνεχίζεται και η ζωή.. !! παράλληλα διατηρείται με την αρετή του Προμηθέα που σκέφτεται προς τα εμπρός, και ζεσταίνει με την φωτιά του το μέλλον. Καθώς και με την σοφία του Επιμηθέα, ο οποίος σκέφτεται προς τα πίσω και μοίρασεστο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που ήθελε ο ίδιος, με τρόπο ώστε να μην μπορούν να αλληλοκαταστραφούν.
Βάση του μύθου πράξτε αναλόγως αγαπημένοι μου φίλοι και γνωστοί !
*Πηγές:
-Ιρβιν Γιάλομ, 2008, «Στον κήπο του Επίκουρου, Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου», εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2008.
-Μαρία Αγγελίδου 2016, «Ταξίδια στην μυθολογία», εκδόσεις Παπαδόπουλος, Αθήνα 2016.
