Ένας χώρος αποστειρωμένος και συχνά βουβός. Έτσι είναι συνήθως το χειρουργείο. Ενίοτε ακούγεται μια φράση καθησυχασμού και ενίοτε η φωνή του χειρουργού που ζητά εργαλεία από τον εργαλειοδότη. Ο ασθενής που εισέρχεται στην χειρουργική αίθουσα έχει περάσει τον απαιτόυμενο προεγχειρητικό έλεγχο. Έχει περάσει όμως και από την ψυχολογική υποστήριξη των συγγενών του και ακόμα περισσότερο από την σχέση στήριξης κι εξάρτησης από τον γιατρό του.
Ασθενής και Ιατρός συνδέονται με τρόπο ανθρώπινο, ουσιαστικό και αλληλοεξαρτητικό. Δεν είναι τυχαίο ότι το στρες αγγίζει και τους δυο αμφότερα και μάλιστα η ψυχολογία του ενός εξαρτάται άρρηκτα από την ψυχολογία του άλλου. Το σύστημα της υγείας και της περίθαλψης όπως το είχε θεσπίσει ο Ιπποκράτης βασίζονταν τόσο στην ψυχολογική υποστήριξη όσο με την ιατρική παρέμβαση με σκοπό τη βελτίωση της υγείας του ασθενούς. Άλλωστε αςΈνας χώρος αποστειρωμένος και συχνά βουβός. Έτσι είναι συνήθως το χειρουργείο. Ενίοτε ακούγεται μια φράση καθησυχασμού και ενίοτε η φωνή του χειρουργού που ζητά εργαλεία από τον εργαλειοδότη. μην ξεχνάμε ότι εμπεριέχεται και στον όρκο όλων των Ιατρών πριν πάρουν στα χέρια τους την άδεια άσκησης του επαγγέλματος τους. (…”Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω”…)
Το άγχος του ασθενούς για την επόμενη ημέρα, βρίσκεται στο “πλευρό” του είτε στο σπίτι του είτε διανυκτερεύει στο δωμάτιο ενός νοσηλευτικού ιδρύματος και είναι διάχυτο, ορατό και σε ένα μεγάλο ποσοστό αδιαχείριστο. Είναι εύλογο να εμφανίζεται, καθώς σε κάθε ανάλογη περίπτωση της ζωής μας, όπου κάτι μας είναι άγνωστο, και ακόμα περισσότερο, όταν ο έλεγχος φεύγει από τα χέρια μας και περνά στα χέρια κάποιου άλλου. Η οικογένεια στηρίζει, αλλά είναι έξω από την αίθουσα. Ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες αύξησης του στρες είναι ότι στο χειρουργείο μπαίνουμε μόνοι. Η μεγάλη πόρτα κλείνει και οι δικοί μας μένουν απέξω κι από εκεί μετά ξεκινούν ατελείωτες αρνητικές σκέψεις που κορυφώνουν τον φόβο, ο οποίος εν τέλει είναι αυτός που κρύβεται κάτω από το άγχος.
Εκτός από τον φόβο του αγνώστου σε σχέση με το αποτέλεσμα του χειρουργείου, υπάρχει και “η νάρκωση”…Εκεί τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται… είτε μερική, είτε ολική, είτε λήθη, ο ασθενής έχει πλάσει σενάρια επιστημονικής φαντασίας στο ασυνείδητο του που ούτε η πιο ακραία κινηματογραφική ταινία δεν μπορεί να αποτυπώσει. Κι εδώ ακριβώς, έρχεται πάλι η σχέση του με τον γιατρό του.
Η σχέση αυτή σε πρώτη όψη δεν διαφέρει από την θεραπευτική σχέση ψυχοθεραπευτή και θεραπευόμενου . Ίσως διαφέρει στην διάρκεια, αναμφίβολα είναι πιο σύντομη. Και αυτό γιατί η σχέση αυτή ή αλλιώς η “θεραπευτική συμμαχία” βασίζεται στην εμπιστοσύνη, στην ενσυναίσθηση και στην ειλικρίνεια. Ο ιατρός καλείται να εξηγήσει, να διευκρινίσει και να εστιάσει στον ασθενή του με ανθρωπισμό και σεβασμό. Με ευθύνη και συναίσθημα και μόνον τότε τα επίπεδα στρες θα μειωθούν στο ελάχιστο και για τους δύο. Ο ασθενής σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης που θα του προσφέρει ο γιατρός του παράλληλα με το κλίμα ενθάρρυνσης και υποστήριξης θα φτάσει στο ανθρωπίνως δυνατό επίπεδο στην αίθουσα του χειρουργείου με όσο το δυνατόν λιγότερο άγχος και ηρεμία.
Κι ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η σχέση αυτή μπορεί να πάρει βάθος στο χρόνο με τακτικούς επανελέγχους, επανεκτιμήσεις ή παράπλευρες επιπλοκές που είναι καμιά φορά αναπόφευκτες όχι μόνο από το ανθρώπινο λάθος, αλλά από την ίδια την πολυπλοκότητα του ‘πολυσυστηματικού’ όντος που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Εμπιστευτείτε, λοιπόν, τους φόβους σας στον γιατρό σας, ανοίξτε την σχέση σας μαζί του. Και μην ξεχνάτε γιατροί πολλοί… και καλοί! Γιατροί άνθρωποι… λίγοι! Βρείτε τους…
Ξέρω τι θα μου πείτε, πώς θα τους αναγνωρίσετε που φορούν όλοι την ίδια ιατρική μπλούζα;;;
Θα σας απαντήσω αμέσως.
Κοιτάξτε τους στα μάτια! Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια, άλλωστε, για αυτό έχουν οριστεί και ως «καθρέπτης της ψυχής». Χαμογελάστε τους και περιμένετε το χαμόγελο που θα ξεπροβάλει από τα μάτια και όχι από τα χείλη τους. Τότε θα σιγουρευτείτε ότι τους βρήκατε!!!
Δημοσιεύτηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2017 στο Facebook.
