Είναι κάποιες παραστάσεις που πραγματικά με διχάζουν. Με συγκρούουν μέσα μου… δεν μπορώ να αποφασίσω αν θέλω να γράψω ως Ηλέκτρα ή ως θεραπεύτρια. Μία από αυτές είναι και η παράσταση των Ζαχαρούλα Χρόνη και Κων/νας Καλλιβωκά, εμπνευσμένες από το αριστουργήμα του Γυάλινου Κόσμου του Τenesi Williams.
Η χρόνια νόσος και η οικογένεια είναι ένα δύσκολος συγκερασμός. Όταν ένα παιδί γεννιέται με χρόνια νόσο, ο ρόλος το γονιών βρίσκεται σε σύγχυση. Ένας ρόλος, όπου εν τη γενέση του είναι μπερδεμένος και με βάρος ευθύνης. Στην οικογένεια του Κωνσταντίνου Δημητρίου, πρόκειται για μια εξουσιαστική προσωπικότητα που προσπαθεί να ελέγξει την ζωή όλων όσων συγχρωτίζεται, με αποτέλεσμα να απομακρύνει εντελώς την σύζυγο και χρόνια μετά και τον γιό του.
Εκ τότε αφοσιώθηκε στην κόρη του Νεφέλη (χρόνια πάσχουσα), την αντικατέστησε πλήρως με την σύζυγο προσπαθώντας να καλύψει όλες τις ανάγκες του. Και προπάντων η διατήρηση της καθαριότητας της «αυλής» του σπιτιού! Της βιτρίνας του σπιτιού(!!), «να φαίνονται όλα τακτικά και ωραία προς τα έξω». Μεγάλο το άγχος του γονιού για τα «μάτια» και το «στόμα» της κοινωνίας και ακόμα μεγαλύτερο όταν τα παιδιά γεννιούνται με ασθένειες. Η προσπάθεια αδιάκοπη της διατήρησης της συναισθηματικής ισορροπίας και αβάσταχτος ο πόνος προς το πάσχον τέκνο. Ένα βασανιστικό παιχνίδι ενοχών, οίκτου και αφοσίωσης αιχμαλωτίζει τους γονείς σε βαθμό σύγχυσης και απόλυτης συγχώνευσης με το πάσχων μέλος. Οι συμπεριφορές εκπορεύονται από αγνά κίνητρα μεν, οι χειρισμοί όμως άγαρμποι και κακοποιητικοί. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, πχ αδέρφια θυσιάζονται και παρά τις ανάγκες τους αποκτούν δευτερεύοντα ρόλο απλά και μόνο γιατί απλώς γεννήθηκαν «τυχεροί-άτυχοι» να αυτοεξυπηρετούνται σωματικά.
Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης ενσαρκώνει τρεις ρόλους, αποκαλύπτοντας το δεινό υποκριτικό του ταλέντο και η Ηρώ Πεκτέση άλλους τόσους δείχνοντας το αστείρευτο πάθος της για την υποκριτική. Και επειδή, δελεάζομαι να σας αποκαλύψω κι άλλα, ενώ δεν πρέπει… Απλώς θα σας προκαλέσω να σχηματίσεται την σκηνή για λίγα λεπτά στο μυαλό σας: « τον πατέρα να βάζει κραγιόν στα χείλη της κόρης του…», « τον ίδιο πατέρα να καταδικάζει τον γιο του σε συναισθηματική φυλάκιση» και ο ίδιος ο γιός στην αυτοκριτική του να εξομολογείτε δυνατά και με πάθος πως : «Δεν μπορείς να πεις αντίο σε έναν μελλοθάνατο, ειδικά όταν τον έχεις καταδικάσει εσύ ο ίδιος.»…
Καλή απόλαυση καθόλη την διάρκεια της παράστασης, σε ένα από τα πιο όμορφα και ρομαντικά θέατρα της Αθήνας, το Olvio θέατρο στο Γκάζι. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.
